Λόνδρα Baby vol1

Φτάνω στο Χίθροου, περπατάω καμαρωτή με τη βαλίτσα μου και περιμένω να δω τη Μπέμπα, με λουλούδια στο χέρι, δάκρυα συγκίνισης στα ροδαλά της μάγουλα κι ελαφρύ τρέμουλο  στα χείλη. Όμως η Μπέμπα, αν κι έχει γίνει Λονδρέζα, περίμενε σε άλλη έξοδο. Πανικόβλητη και χαμένη βγαίνω έξω να πάρω ανάσα. «Πρόσεχε τα λεωφορεία, θα σε πατήσουν σίγουρα», με είχε συμβουλεύσει ο έμπειρος πατέρας.

Όλοι καθόντουσαν στο αριστερό πεζοδρόμιο, και μόνο δυο στο απέναντι, δεξιά. Γιατί η διαφορά; Μετά παρατήρησα οτι ήταν καπνίζοντες. Οι μόνοι παρόντες καπνίζοντες. Πλησιάζω διστακτικά... Κι ακούω ελληνικά. Ε, βέβαια... Με τα πολλά βρίσκω τη Μπέμπα και σε σαράντα λεπτά είμαστε στο Earl’s Court.

Αφήνουμε την προίκα μου στο βικτωριανό ανάκτωρο σε μορφή σοφίτας, σπίτι της Μπέμπας, με τη σιχαμένη (καποτε ροζ) μοκέτα. Περιμένουμε το κόκκινο λεωφορείο στη στάση, εξιστορώντας η μια στην άλλη, όλα εκείνα που είχαμε χάσει απο την προχθεσινή βραδιά στο σκάιπ (δεν ήταν και πολλά) κι η ώρα περνάει… Περίεργο… Κανένα λεωφορείο δεν ερχόταν να μας πάρει. Μια Ινδή πλησιάζει. “Τικιρίντιν! Μπιμ-μπιρίν”, κάπως έτσι ακούγεται η γλώσσα της και μας πληροφορεί οτι ο δρόμος έχει κλείσει, αδίκως περιμένουμε. Περπατάμε 3 στάσεις παρακάτω και το αγαπητο C1 μας προσπερνάει σαν σίφουνας... Άτιμη μπιμπιρίν- ντιρίν! Καθόταν στην «πεντάδα» και μας κουνούσε τη μαντήλα της. Σκέτη προβοκάτσια...

Ξεναγηθήκαμε στο Natural History Museum και στο V&A,  νιώσαμε κραδασμούς απο τον φαινομενικό σεισμό της Ιαπωνίας και μελετήσαμε προσκτικά mysterious footprints  μιας αγελάδας, που έμοιαζε με καγκαρού, αλλά είχε κεφάλι σαύρας και πόδια κότας. Είχε φτάσει η ώρα για το πολυαναμενόμενο δείπνο (τα σάλια μου τρέχανε). Φις εντ Τσιπς. Τι αηδία! Τα μπυρόνια όμως...

«Τι βρωμάει έτσι; Αυτή είναι να δεις...» σχολίαζα πεινασμένη στη Μπέμπα. Τι ωραία να μιλάς ελληνικά και να μη σε καταλαβαίνει κανείς. «Η παμπ βρωμάει, όχι οι άνθρωποι» με καθησύχαζε...

Το ξέρατε ότι....

1.     Οι Ασιάτες άνδρες της Λόνδρας, έχουν μανία να βάφουν το μαλλί κόκκινο Ζαμπετί...

2.     Ότι υπάρχουν και ωραίοι ένστολοι κοκκινοτρίχοι...

3.     Ότι εδώ στην Αγγλία, τα λεωφορεία έρχονται στην ώρα τους, αλλά τρέχουν σαν διαόλια και κυνηγάνε τους άμοιρους ποδηλάτες...

4.     Οι γυναίκες είναι κακόγουστες κι οι πιο καλοντυμένες είναι οι Ασιάτισες...

5.     Κανείς δεν φοράει γυαλιά ηλίου, για να κάνω εγώ τη διαφορά...

6.     Η Μπέμπα αναρωτιέται αν θα κοπούν νέα χαρτονομίσματα όταν η βασίλισσα μας αφήσει χρόνους...

7.     Ότι τα νύχια  της πωλήτρια στο αντίστοιχο Χόντο Σέντερ είναι τόσο μυτερά, όσο το καλό μου μαχαίρι και άνετα μπορούν να χρησιμοποιηθούν για να τρίψουν παρμεζάνα πάνω στο μακαρόνι...

8.     Επίσης δεν διστάζει να σου πλασάρει την κρέμα που είναι κατασκευασμένη για τις βαθιές ρυτίδες της Λονδρέζας σταφιδομούρας, που το δέρμα της σπάει απο τα 25... Και δεν της περνάει απο το μυαλό οτι σε προσβάλλει... (αλλά δεν παραποινιέσαι για να μη σου βγάλει το μάτι με τις απαίσιες νυχάρες της- τις οποίες χρησιμοποιεί ως τσιμπιδάκι για να βγάζει τα φρύδια της!!!)