Περισσότερη συννεφιά, όρεξη για κουλτούρα... «Που θα πάμε σήμερα Μπέμπα;» τη ρωτάω ενώ ρουφάει με λαγνεία τον ελληνικό καφέ. Ελληνικός που λέει ο λόγος, γιατί απο τότε που χάλασε το μάτι της κουζίνας, μακαρόνια και καφέδες ψήνονται στον φούρνο... «Στο ΤΑΤΕ ΜΟDERN MUSEUM», απαντάει. Η ώρα ήταν 1 το μεσημέρι ώρα Λονδίνου κι η φρίκη πλαισίωνε το κάδρο της φωτογραφικής. Αυτή η ρόδα, Λόντον Άι, αχνοφαινόταν πίσω απο την ομίχλη κι ο Μπιγκ Μπεν μου ήταν τελείως αδιάφορος. Περαστικές ούσες, τραβήξαμε δυο τρία καρέ και συνεχίσαμε ακάθεκτες στο δρόμο προς την Τέχνη.
Το μουσείο τεράστιο, χαοτικό κι η πείνα μας μεγάλη (δεν προλάβαμε να φάμε πρωινό). Οσάν γνήσιες ελληνοπούλες, πρώτα αναζητήσαμε το καφέ και μετά τον Πικάσο. Βλέπαμε απο μακριά την καφετέρια, αλλά δεν μπορούσαμε να φτάσουμε σε αυτή. Οι ρεσεψιονίστs- ή όπως αλλιώς λέγονται οι γαιδούρες που τάχα μου εξυπηρετούν τους επισκέπτες του μουσείου- μας το έκρυβαν, αλλού μας έστελναν, κατευθείαν στην ποιότητα. Πεινάω καλή μου...
Το πήραμε απο πάνω προς τα κάτω. Το πρόγραμμα αρχίζει με τις γλάστρες, εν προκειμένω με τον Κυβισμό και Φουτουρισμό, ένα άνοστο απεριτίφ, not my cup of tea, που η Μπέμπα δεν εκτιμάει καθόλου. Σα νυχτερίδα, με τραβάει το σκοτάδι... Όπου σκοτεινή αίθουσα, σημειώσατε καλλιτεχνικό βίντεο. Μια Κουβανή, γυμνή, με θάμνο στα απόκρυφα, περιλούζει το άχαρο σώμα της με αίμα αγελάδας και στη συνέχεια κυλιέται σαν γουρνούνι σε άσπρα πούπουλα. Ήθελε να γίνει κύκνος; Πολλοί το είδανε, λίγοι το καταλάβανε. Προχωρώντας στο διάδρομο του Ιμπρεσιονισμού, ένα άλλο βίντεο έρχεται να μας αναστατώσει. Χορεύτριες και χορευτές σχιστομάτιδες, χορεύουν εξτασιασμένοι, ημίγυμνοι, ένας θηριοδαμαστής τους πετάει ωμά κοτόπουλα- ξεπουπουλιασμένα- και ψάρια κι αυτοί αυνανίζονταν, σαν ξαναμμένες σκύλες της λύσσας. Δύσκολο να περιγραφεί.
Δεν με βαστούν τα πόδια μου πια, αλλά η Μπέμπα παρατηρεί έναν άνδρα, του οποίου τα οπίσθια βρίσκονται φάτσα φόρα και το μπροστινό επίμαχο μέρος καλύπτεται απο μια ντουζίνα μπανάνες. «Τι είν τούτο!; Έλληνας θα το έκανε...» λέω φωναχτά κι αμέσως τρέχουμε να διαβάσουμε το ταμπελάκι... «Γιάννης Κουνέλλης». Εμ βέβαια... «Οι ανασφάλειες του καλλιτέχνη», υποσημείωση. Γιατί για τον Έλληνα, το μέγεθος μετράει... Αφού καταφέραμε να προσπεράσουμε όλους εκείνους τους κοκκινοτρίχιδες, που βρωμούσανε βιολογική μακαρονάδα, φτάσαμε μπροστά στην απεθέωση του ανδρικού πέους. Άγαλμα πέος που έχει υποστεί μουμιουποίηση... Μετά απο αυτά τα ευχάριστα, και τελείως τυχαία, φτάσαμε στον καφενέ, φάγαμε κι ήπιαμε κι αφού γεμίσαμε τις κοιλίτσες μας συνεχίσαμε... για να δούμε τα κακάκια Μολοσσού- όλα για την τέχνη και πολλά άλλα παρόμοια έργα...
«Και τώρα θα κάνουμε βόλτα στον Τάμεση!»... Το χρώμα της διάρροιας ήταν κυρίαρχο κι αφού ξεποδαριστήκαμε και προκοπή δεν είδαμε, πήραμε λεωοφορείο για Κόβεντ Γκάρντεν. Το λεωοφρείο ο «πόθος» άνοιξε διάπλατα τις πόρτες του έτοιμο να μας ξεράσει, στη μεσαία λωρίδα, με λυσσαλέους ταρίφες να μας προσπερνάνε. Ψάχναμε το αλεξίπτωτο, γιατί η αποβίβαση έφερνε περισσότερο σε ελεύθερη πτώση απο ελικόπτερο... Κατεβαίνω πρώτη, ακολουθεί η Μπέμπα. Κάνει ποδαρικό με το δεξί και το αριστερό μένει πίσω... Η πόρτα πάει να κλείσει, η Μπέμπα τσινάει και πετάγεται στο πεζοδρόμιο, παρολίγο να υποστεί ακρωτηριασμό απο την αυτόματη φονική πόρτα...
Στάση για σούσι – τι να σε χορτάσει το μίζερο τοστάκι του μοντέρνου μουσείου; «Αααα, εγώ το αντέχω το ουασάμπι!», λέω στη Μπέμπα με καμάρι, πιάνω τη μπουκίτσα σούσι με καβούρι κι αβοκάντο και το βουτάω σε σόγια με ουασάμπι. Γκλούπ... Τα μάτια μου γυρνάνε ανάποδα, κανποί βγαίνουν απο τα αφτιά μου, αυτός ο πράσινος διάολος δεν είχε καμία σχέση με το ελληνικό μουφο-ουασάμπι που είχα δοκιμάσει στο Ελλαδιστάν. Η πεζοπορία συνεχίζεται και φτάνουμε επιτέλους στο Κόβεντ Γκάρντεν. Σαν την Ερμού ένα πράμα!
Ξέρατε ότι....
Μερικές Λονδρέζες γριές με ελεφαντίαση στα άκρα, κυκλοφορούν ξεκάλτσωτες, με παντόφλα νοσοκόμας...
Οι γριές επίσης, που βάφουν το μαλλί τους, δεν είναι σαν τις δικές μας (κουνοπιδί λιλά ή γαλάζιο), κυκλοφορούν με βαθύ μωβ μαλλί...
Κάθε φορά που μπαίνεις στο μετρό (underground ή αλλιώς tube) θα συναντήσεις τουλάχιστον έναν ή μία με πράσινη γρασιδί χαίτη!
Το Λόντον Μπρίτζ δεν είναι Η ΓΕΦΥΡΑ, αλλά μια μίζερη απο τις πολλές Λόντον Μπρίτζιζ γέφυρες του Λονδίνου…
Στο δρόμο, όταν περπατάς, ακούς συχνότερα γαλλικά και ίντι, παρά αγγλικά…
Στο μετρό οι λιγοστοί Άγγλοι, διαβάζουν μανιωδώς εφημερίδα, για να προλάβουν να ρουφήξουν όση περισσότερη γνώση μπορούν πριν φτάσουν στον προορισμό τους και μετά την αφήνουν στο κάθισμα για να τη διαβάσει – καταναγκαστικά- ο επόμενος…
Οτι οι Ελληνίδες τουρίστριες, σε διαλέγουν για να ρωτήσουν πληροφορίες, επειδή είσαι και φαίνεσαι (Έλληνας) αλλά σε ρωτάνε κι απαντάς στα κουτσοαγγλικά με ελληνικό αξάν… Έτσι, για το αττραξιόν!
No comments:
Post a Comment
Any comments?