12.8.11

Το survivor του παππού vol 5



Η ενοχλητική σιωπή δεν κράτησε για πολύ. Οι Γερμανοί και το αγόρι εμφανίστηκαν σε λίγα λεπτά. Θα έφταιγε ο αέρας που έπαιρνε μακριά τη φωνή κι έτσι δεν ακούγονταν οι ομιλίες. «Είναι αργά, πρέπει να φύγουμε… Σας ευχαριστούμε πολύ!», είπε η Γερμανίδα σε σπαστά ελληνικά. Μα της ξέφυγε;

«Μιλάς ελληνικά;», τη ρώτησε η κοπέλα κι η Γερμανίδα χαμογέλασε αινιγματικά, κοίταξε το αγόρι κι είπε «λίγο…». Ύστερα έριξε μια γρήγορη ματιά στους φρεσκοβαμμένους τοίχους, συνέχισε να χαμογελάει, σα να μπορούσε να διαπιστώσει τις αλλαγές από τις εργασίες του αγοριού. «Θα τους το πεις;», τη ρώτησε ο άντρας της στα Γερμανικά. Το νεαρό ζευγάρι δεν κατάλαβε περί τίνος πρόκειται, αλλά πλέον δεν ένιωθαν φόβο. Το μόνο που κατάλαβαν ήταν ότι ο άγνωστος άνδρας έκανε μια ερώτηση στη γυναίκα του κι εκείνη απάντησε όχι. Η κοπέλα τους έδωσε να πάρουν το μισό από το καρπούζι κι ύστερα έφυγαν ήσυχα προς το χωριό. «Περίεργο… Από εκεί δεν ήρθαν;», αποκρίθηκε το αγόρι.

Απάντηση δεν υπήρξε σε αυτή την ερώτηση, ούτε ναι, ούτε όχι. Το ζευγάρι έμεινε στο σπίτι αυτό μέχρι τα τέλη του Αυγούστου και κανείς δεν εμφανίστηκε ξανά στην πόρτα τους. Αν και κανείς δεν μπορεί να το επιβεβαιώσει, το πιθανότερο είναι πως η γυναίκα με τα σταχτί μαλλιά ήταν η περιβόητη ανιψιά του δικηγόρου. Μια ελληνογερμανίδα, που ποτέ δεν είχε πατήσει το πόδι της στην Πάρο κι ούτε την ενδιέφερε να μπλεχτεί με όλη αυτή την ιστορία… Το σπίτι, το αμπέλι, τους κληρονόμους-κοράκια. Δεν είχε καμία ανάμνηση από αυτό τον τόπο κι όπως φαίνεται, δεν είχε σκοπό να αποκτήσει στο μέλλον.

«Ξέρεις… μπορεί φέτος να είναι το τελευταίο καλοκαίρι που περνάω εδώ… Τώρα που πέθανε ο παππούς δεν ξέρω τι θα γίνει… Μπορεί να το καταπατήσουν, να μη μας αφήσουν να μπούμε ξανά… Πολλά μπορούν να γίνουν!», είπε λυπημένο το αγόρι, ενώ σκούπιζε τον πάγκο με τα ζουμιά του καρπουζιού. Η κοπέλα όμως είχε μια διαίσθηση. Σα να υποψιαζόταν τι μυστήριο τραίνο ήταν αυτή η Γερμανίδα…σα να είχε καταλάβει ότι ο «κίνδυνος» πέρασε.  Σηκώθηκε από το καρεκλάκι, τον πλησίασε, τύλιξε τα χέρια της γύρω από το λαιμό του και του είπε χαμογελώντας «Δε νομίζω…» και μέσα της σκέφτηκε, «Αυτό το μέρος είναι  ήδη δικό σου… γιατί το αγαπάς!».

Στη μνήμη του κυρ Μιχάλη

No comments:

Post a Comment

Any comments?