Amis…cardiaques ! vol1

Ένα ακόμα intervention με τη γαλλική έννοια, έκανε τη διαφορά και συντάραξε τους μαθητές της Τουλούζης. Αυτή τη φορά, ο επισκέπτης καθηγητής ήταν…Έλληνας. Ήμουν σίγουρη ότι οι συμμαθητές μου θα τον γράψουν και δεν θα έρθουν στο μάθημα, όπως άλλωστε κάνανε και στον Ισπανό.Αλλά τελικά έκανα λάθος… Ήταν Πέμπτη απόγευμα κι η αίθουσα ήταν γεμάτη από junior professionals  που διψούσαν για γνώση. Κι άλλωστε, τόσο καιρό διαφημίζω την Ελλάδα σαν παραδεισένιο τουριστικό προορισμό. Σε αυτό παρέλειψα να πω ότι οι ταξιτζήδες το καλοκαίρι φωνάζανε στους κατατρεγμένους τουρίστες «χαχα-τρέξτε ρε, κάντε και λίγο γυμναστική» ή πως 12 Αυστραλοί με όνειρο ζωής να δουν τον Παρθενώνα ταξιδέψανε  20 ώρες και δεν μπόρεσαν να ανεβούν ποτέ την Ακρόπολη, διότι οι συνδικαλιστές μπλοκάρανε τις πόρτες. Δεν τα είπα ποτέ αυτά, ελπίζοντας σε ένα καλύτερο αύριο… Κι έτσι, όλοι κρεμόμασταν από τα χείλη του κύριου Φινί-τερμινέ (nickname).

Ο Φινί- τερμινέ θα δίδασκε στα γαλλικά. Όπως στην Ελλάδα, έτσι και στα Πανεπιστήμια εδώ, υπάρχει πρόβλημα οργάνωσης. Την πρώτη ώρα δεν είχαμε προζέκτορα, οπότε ο Προφέσορας άρχισε με γενικολογίες, έκανε χιουμοράκι και μιλούσε ακατάπαυστα για τον εαυτό του. «Αυτό δεν είναι διάλεξη, αυτό είναι stand up comedy», σκέφτηκα. Άρχισε να μας εξιστορεί την πορεία του, μιλώντας για τη ζωή σου – βγαλμένη σαν από μυθιστόρημα- και όποτε το θυμόταν μιλούσε και λίγο για την Ελλάδα. «Στην Ελλάδα κάποτε παράγαμε όλα τα γεωργικά προϊόντα και μετά ήρθαν οι σκατογερμανοί κι οι υπόλοιποι Ευρωπαίοι και μας ανάγκασαν να πουλάμε «λα πατάτ Εσπανιόλ», «λα τομάτ, ετσι; Ου ε λα τομάτ; Λα τομάτ ντε Λιβυή ». Μερικές φορές ούτε εμείς καταλαβαίναμε τα γαλλοελληνικά του, η Φου κρυβόταν πίσω από το ντοσιέ της κι εγώ τη σκουντούσα συνέχεια μη μπορώντας να συγκρατήσω το γέλιο μου. Τουλάχιστον μέχρι αυτό το σημείο, ο Προφέσορας υπερασπιζόταν κάπως τη χώρα. «Εγώ με τον καθηγητή σας τον …. (υπευθυνος του μαστερ) είμαστε «ντεζ αμί καρδιάκ! Καρντιάκ ετσι; Κιέλ μό! (τι λέξη)». Έλα ντε; Τι λέξη; Οι γάλλοι δεν είχαν ξανακούσει την έκφραση. Έφερα το χέρι στην καρδιά και τους εξήγησα, ενώ παράλληλα ένιωθα να ζητάω συγνώμη. Παρακαλούσα να έρθει ο γαμωπροτζέκτορας να αρχίσει το μάθημα, για να γλιτώσουμε τα χειρότερα. «Νου λε γκρέκ (εμείς οι Έλληνες) δουλεύαμε πουρ ντεζ ανέ και ντεζ ανέ (για χρόνια και χρόνια)…».

Ευτυχώς κατέφθασε η μικροκαμωμένη γραμματεύς με τον προτζέκτορα. Μπήκε στην τάξη χωρίς να χτυπήσει πόρτα, προσπέρασε όλα τα θρανία κι άφησε τον ογκώδη προτζέκτορα στο πρώτο θρανίο. Τον κοίταζε με απορία, διότι εκείνος την πέρασε για μαθήτρια και την ειρωνευόταν που μπήκε καθυστερημένη και τοιουτρόπως. Η γραμματεύς έφυγε με χιλιάδες απορίες κι ο Προφέσορας συνέχισε για άλλη μια ώρα να ρητορεύει, διότι δεν κατάλαβε ότι η μυστηριώδης μαύρη βαλίτσα που άφησε η Κοραλί, ήταν προτζέκτορας κι όχι βόμβα. Και συνέχισε  «Εσείς εκεί οι Κινέζοι, μου κάνει εντύπωση που έρχεστε στην Ευρώπη να σπουδάσετε. Ελπίζω να θέλετε να πάτε πίσω, αν και ξέρω ότι μερικοί σκοπεύετε να μείνετε εδώ. Σας έχουμε και στην Ελλάδα, περισσότερους από όλους μπορούμε να αντέξουμε!». Δεν ξέρω πως το εννοούσε, αλλά η μετάφραση είναι αυτή, σας το λέω, διότι μετά από τόσους μήνες στη Γαλλία είμαι σε θέση. Κατάλαβες; Κατάλαβα να λες. (την επόμενη μέρα ήρθαν μόνο 3 από τους 10 κινέζους, προφανώς αυτοί που δεν κατάλαβαν τίποτα από τα κομπλιμέντα).

Σκέφτηκα ότι ήταν επιθετικός με τους ξένους, γιατί έχω μελετήσει λίγο τη Ρητορική και ξέρω πως αν επισκιάσεις το ήθος του αντιπάλου είναι σα να ρίχνεις φως στο δικό σου ήθος. Οπότε λογικά, κατά κεί το πήγαινε το θέμα… Το power point θα φώτιζε την Ελλάδα με χρώμα… (μόνο για το χρώμα έπεσα μέσα).