Ένα ευτυχές γεγονός vol2

Τα παρακάτω γεγονότα έχουν διαδραματιστεί σε 2 δημόσια μαιευτήρια της Αττικής.

Οι ώρες πέρασαν κι ούτε που το κατάλαβαν, ώσπου ακούστηκε επιτέλους το πρώτο κλάμα του μωρού, που νομίζεις ότι το σφάζουν ή ότι το πνίγουν, αλλά που εάν είσαι ο γονιός το ακούς σαν την πιο γλυκιά μελωδία. Κλάματα με λυγμούς, συγκίνηση, χαμός, ο Σύζυγος έκοψε τον ομφάλιο λώρο και η καρδιά της Σούτκεης πήγε να σπάσει στην κυριολεξία…

«Θα σπάσει η καρδιά μου», έλεγε και ξανάλεγε η Σούτκεης στις νοσηλεύτριες, ενόσω ο Σύζυγος πήγε να ενημερώσει γονείς και φίλους και να λιποθυμήσει ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ με την ησυχία του. «Τίποτα δεν παθαίνεις», έλεγε μέσα από τα δόντια η μαία που πήγαινε κι ερχόταν και βλέφαρο δεν έριχνε στη λεχώνα. Στο μεταξύ το μπεμπουλίνι μεταφέρθηκε στη Μονάδα για τυπική παρακολούθηση, και όλο το μαιευτήριο αναφερόταν στο περιστατικό ως «ο φυσιολογικός τοκετός». Τόσο σπάνιο είναι στις ημέρες μας να γεννήσει γυναίκα φυσιολογικά.

«Την άκουσα καλέ σας λέω, έκανε κράκ!», επέμενε η Σούτκεης. Σιγή ιχθύος από τη νοσηλευτική, η Σούτκεης ένιωθε όπως σε εκείνα τα τρομακτικά όνειρα που θες να τρέξεις αλλά δεν μπορείς, που θες να μιλήσεις αλλά δεν σε ακούνε… «ΧΑΝΟΜΑΙ!», βροντοφώναξε με όση ψυχή της είχε απομείνει και τότε επιτέλους της έδωσαν σημασία. Κι όχι της έδωσαν σημασία, αλλά έκαναν τα αδύνατα δυνατά να την ξεφορτωθούν,  να την «μπάσουν» σε άλλο νοσοκομείο μη και τους μείνει στα χέρια και τους βγάλουν στα κανάλια! Απεργούσαν εντωμεταξύ οι γιατροί του δημοσίου και λειτουργούσαν με προσωπικό έκτακτης ανάγκης και σαν να μη τους έφτανε αυτό, είχαν και το φυσιολογικό τοκετό πάνω από το κεφάλι τους, σπάνιο περιστατικό σου λέει.

Τα δύο επόμενα βράδια ήταν λίγο δυσάρεστα. Η Σούτκεης στο ένα νοσοκομείο, το μπεμπουλίνι στο άλλο νοσοκομείο και ο Σύζυγος να κάνει σκυταλοδρομίες από το ένα στο άλλο κι από εκεί στο σπίτι και πάλι πίσω… και στο ενδιάμεσο το τηλέφωνο σκουλαρίκι να ενημερώνει πεθερικά, γονείς, κουμπάρους και φίλους. Την τρίτη ημέρα όμως, η Σούτκεης επέστρεψε στο αρχικό νοσοκομείο σκουντουφλώντας για ακόμη μια φορά στο γραφειοκρατικό τείχος του δημοσίου. Έπρεπε τώρα να αποδείξει ότι εκείνη είναι η μάνα του μωρού, ώστε να της το δώσουν εισητήριο. «Καλέ εγώ είμαι σας λέω, η Σούτκεης! Δεν είμαι ελέφαντας!». Στο γραφείο κίνησης την κοίταζαν με δυσπιστία. "Όχι, Μπάμπη, ελέφαντας είναι η κυρία...", επέμενε η Σούλα.

Με τα πολλά, πίστεψαν ότι είναι αυτή που λέει, αλλά πάλι δεν της έδιναν το μωρό, γιατί υπήρχαν ένα σωρό διαδικασίες και κωλύματα και ο Σύζυγος δεν άντεξε και τους ξέχεσε όλους. Η Σούτκεης άρχισε να σκέφτεται χίλιους και έναν τρόπους να αποδράσει από το νοσοκομείο με το μωρό και να μη δώσει λογαριασμό σε κανέναν, αλλά συγκροτείτο, ουδείς γνωρίζει το πώς. Κι επιτέλους ήρθε το βραδάκι και η ώρα του επισκεπτηρίου του μωρού…

Η αφηγήτρια ήταν εκεί μαζί με όλους τους άλλους συγγενείς και φίλους…Για να δουν κι εκείνοι το μωρό μέσα από το τζάμι… Όπως στις ταινίες… Ή μήπως όχι;

(συνεχίζεται)