Όταν η Αλεξία γνώρισε το Χάρη vol1

Από όλες μου τις ιστορίες δεν σας έχω πει (στο blog εννοώ) την καλύτερη, ευτυχέστερη και πιο σημαντική από όλες. Δεν σας έχω πει, πότε και πως γνώρισα τον Χάρη! Για χρόνια έκρυβα την παρουσία του από εδώ, γιατί η αλήθεια είναι πως ακούγεται βαρετό να διαβάζεις για μια μακροχρόνια σχέση. Αν δεν είναι παράνομη, αν δεν είναι φευγάτη, αν είναι όλα νορμάλ δεν γίνεται βιβλίο ούτε ταινία, ούτε καν άρθρο για μπλόγκ. Τώρα όμως έχω μια καλή αφορμή… Ποιος να το έλεγε ότι ο Χάρης κι εγώ, θα καταφέρναμε να είμαστε μαζί μετά από 10 χρόνια από εκείνο το επικό βράδυ στη Νάουσα…

Αύγουστος 2006…

Ήμουν ήδη 2-3 βδομάδες στο νησί, πρωτοετής φοιτήτρια που οδεύει στο 2^ο έτος με τουπέ. Τα όνειρα για μια τίμια δημοσιογραφική καριέρα ήταν ακόμη ζωντανά και να τονίσω ότι βρισκόμαστε μόλις 2 χρόνια μετά τους Ολυμπιακούς Αγώνες 2004 και 3 χρόνια πριν την κρίση.  Η Κλαίρη (γνωστή και ως Καλαμάρι ή Προβατοκαμήλα) ήταν ακόμη πιο έξαλλο νιάτο από εμένα και η φίλη της η Άλκηστις διαβολίνα σωστή, έτοιμη να σου βάλει την φιτιλιά σε κάθε υπόνοια ζαβολιάς. Εκείνο το καλοκαίρι, 20 μέρες πριν τη γνωριμία μας είχε γεννηθεί ο αδερφός μου και λίγους μήνες πριν είχα αποκτήσει τον Τζέρι μου, επομένως τον Αύγουστο ήταν μόλις 6 μηνών.  Σημαντική χρονιά από πολλές απόψεις το 2006… Εκείνη την ημέρα λοιπόν, είχαν καταφθάσει στο νησί η Χριστίνα και ο αγόρι της, συμφοιτητές μου και οι δύο. Δεν είχαν νοικιάσει αυτοκίνητο και ανέλαβα να τους μεταφέρω από τη Νάουσα στην παραλία της Σάντα Μαρία. Έχοντας τον Τζέρι πάντα μαζί καταφτάσαμε στην παραλία, στην οποία αργότερα θα συναντούσα την Κλαίρη, άλλωστε πόση ώρα θα άντεχα να κρατάω το φανάρι, σίγουρα όχι πολλή.

«Κράτα το Τζέρι να πάω να τους δω λίγο κι έρχομαι», είπα κι άφησα το κουτάβι μου στα χέρια της. Η ώρα πέρασε, το ζευγάρι πάνω στα μέλια θα ήθελε να μείνει μόνο του, χαιρέτισα κι έφυγα να βρω τις δικές μου. Καθώς προχωράω στην άμμο, βλέπω το χνουδωτό μου Τζέρι να τρέχει ατσούμπαλα ανάμεσα στα πόδια άγνωστων αγοριών. Ο πιο ροδαλός κρατούσε το λουρί και φαινόταν ενθουσιασμένος με τα καμώματα του σκύλου μου. Ποιοι είναι αυτοί που έχουν τον Τζέρι μου;, αναρωτήθηκα και ομολογώ για λίγα κλάσματα δευτερολέπτων πίστευα ότι μου τον έκλεψαν. Έξαλλη πλησιάζω την παρέα, αγριοκοιτάζω το ροδαλό αγόρι (δεν ήταν ο Χάρης, αλλά ο Βαγγέλης), «αυτό είναι δικό μου!», είπα, «πως βρέθηκε εδώ;». Το χαμόγελο του ροδαλού αγοριού πάγωσε και τότε παρενέβη ένας περίεργος τύπος με μαλλιά μακριά και ράστα (ο αδερφός του Χάρη). «Εεεειιι είμαστε φίλοι της Κλαίρης!». Η στριφνάδα δεν έφυγε αμέσως από τη  μούρη μου, ήμουν καχύποπτη και αγχωμένη. Άρπαξα το λουράκι του Τζέρι από τα χέρια του Βαγγέλη και έψαξα με τα μάτια μου την Κλαίρη για να τα ακούσει χοντρά. Την είδα να έρχεται από μακριά, με γρήγορο αγχωμένο βάδην, τα πέλματα να βυθίζονται στην άμμο και μια κραυγή απόγνωσης να θέλει να ξεπεταχτεί από τα χείλη. 

Ήταν αστείο και μου πέρασε ο θυμός και ο φόβος, τα αγόρια φαίνονταν συμπαθητικά, καθίσαμε για λίγο μαζί τους. Ο απέναντί μου ήταν ο μόνος σπαστικός. Είχε μια ειρωνεία στον τρόπο που μου μίλαγε. Τα μαλλιά του ήταν κατάμαυρα, πολύ πυκνά, λευκό δέρμα, τεράστια απίστευτα μάτια με μια βλεφαρίδα που θα ζήλευε και η Μπιγιονσέ. Φορούσε ένα μπλέ ηλεκτρίκ t-shirt που τόνιζε ακόμα περισσότερο τα μαύρα μαλλιά και το λευκό δέρμα. Τραβούσε το βλέμμα μου χωρίς να το θέλω, μα ήταν τελείως ασυμβίβαστος και κάπως… άγριος. Προκλητικός. Σχεδόν κακός. «Αλλά ωραίος…», σχολίασα στην Κλαίρη. «Α, ο αδερφός του Μιχάλη είναι… Είναι πιο μεγάλος!».  Ήταν πράγματι πιο μεγάλος… Σε λίγες ημέρες θα γινόταν 21 ετών!