Όταν η Αλεξία γνώρισε το Χάρη vol2

Οι κουβέντες που ανταλλάξαμε ήταν ελάχιστες, ο είρων απέναντι μου δεν ήταν για πολλά πολλά. Μεταξύ τους οι φίλοι μιλούσαν περισσότερο, σαν να μην υπήρχαμε στο πλάνο. Υπήρχε ένα inside joke δικό τους σχετικά με το αυτοκίνητο του αντιπαθούκλα. Καμάρωνε ότι τράβηξε με το Feroza του ένα τεράστιο τζιπ που είχε κολλήσει στην άμμο. Παρακολουθούσα τη συζήτηση και με έπιασε στα πράσα. Ήθελε να δείξει και πάλι πόσο αντιπαθητικός μπορεί να γίνει, «ξέρεις τι είναι feroza;», με ρωτάει με ειρωνικό τόνο, σίγουρος ότι είμαι μια χαζογκόμενα 18άρα που ξέρει τα βασικά από αυτοκίνητα και αν. «Ναι!», απαντώ γεμάτη αυτοπεποίθηση. Ναι, οκ, το Feroza δεν είναι από τα πιο γνωστά και συνηθισμένα αυτοκίνητα που υπάρχουν στη Γη. Είναι ένα τζιπ της Daihatsu, έβγαλε μερικά μοντέλα το 1992, ακόμα λιγότερα το 1993 και μετά βγήκε το Terrios και η Feroza τελείωσε εκεί.

Το αμάξι ήταν παρκαρισμένο ανάμεσα σε πολλά άλλα και μπορούσες να τα δεις από τις ξαπλώστρες της παραλίας. Εκείνος βρήκε την ευκαιρία να με ξεφτυλίσει, «α ναι; Για δείξε μου λοιπόν, ποιο από εκείνα εκεί είναι;». Χαμογέλασα σαν κακιά μάγισσα και του απάντησα με σιγουριά, πριν καν τελειώσει την γελοία ερώτησή του, «το μπλέ με ασημί ανάμεσα σε εκείνα εκεί τα 2!». Τώρα είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό. Θα με πέρασε για πολύ ψαγμένη με αμάξια, σκέφτηκα. «Πως το ξέρεις;», με ρώτησε έχοντας πλέον χάσει τελείως την όρεξη για ειρωνείες. «Έχουμε 2 τέτοια… Και η μαμά μου και ο μπαμπάς μου από ένα ο καθένας». Ο Χάρης ήταν ερωτευμένος με εκείνο το αυτοκίνητο. Καμία κοπέλα δεν θα μπορούσε να αγαπήσει περισσότερο από το Feroza του. 

Συμφώνησε πως είναι απίστευτη σύμπτωση και προφανώς, το σύμπαν έκανε τρομερό τζογαδόρικο παιχνίδι πίσω από την πλάτη μας, οι θεοί γελούσαν σίγουρα…

Έχοντας ανακτήσει λίγο το κύρος μου φύγαμε από την παραλία, το «ωραίος ο αδερφός του φίλου σου του Μιχάλη… Αλλά αντιπαθητικός», ήταν το μόνο που σχολίασα στην Κλαίρη εκείνο το απόγευμα. Το βέλος είχε εκτοξευτεί από το τόξο ήδη, με κατεύθυνση κατευθείαν στην καρδιά, αλλά δεν το ξέραμε ακόμα. Δεν θα τους βλέπαμε εκείνο το βράδυ, αλλά την επομένη, 5 Αυγούστου 2006, στις 7 το απόγευμα στην Punda Beach.

Η Punda ήταν το απόγειο του ξεσαλώματος μετά την παραλία, αλλά επειδή ποτέ δεν ήμουν αυτή που ανεβαίνει ημίγυμνη στη μπάρα και λούζεται με μπίρες, ξεσάλωνα με την Κλαίρη παίζοντας τάβλι. Η Άλκηστις καθόταν από την πλευρά της Κλαίρης και παρακολουθούσε την παρτίδα στρίβοντας ένα τσιγάρο, τη στιγμή που σήκωσαν το κεφάλι τους και κοίταζαν κάτι που βρισκόταν πίσω από εμένα, που εγώ δεν μπορούσα να δω. Εκείνη τη στιγμή μου φάνηκαν σαν δίδυμες, γιατί έκαναν ακριβώς τις ίδιες κινήσεις. Θα έλεγα και γκριμάτσες, αλλά στην πραγματικότητα ήταν παγωμένες, σχεδόν ανέκφραστες. Πίσω μου στεκόταν ο Χάρης, που ήρθε και κάθισε χωρίς να κομπιάσει στιγμή δίπλα μου κολλητά. «Γεια-σου-τι-λεει-όλα-καλα», του είπαν με μια φωνή, μηχανικά και δευτερόλεπτα μετά εξαφανίστηκαν. Με άφησαν μόνη με τον αντιπαθητικό, σκέφτηκα και προσπαθούσα να ρίξω τους παλμούς της καρδιάς που είχαν φουντώσει και δεν καταλάβαινα γιατί. Άπλωσε το χέρι του στην πλάτη του ξύλινου καναπέ, αν μας έβλεπε κανείς από μακριά, θα έλεγε ότι με πήρε αγκαλιά. Δεν με ακουμπούσε, αλλά με είχε περικυκλώσει κατά κάποιον τρόπο.  Αν και αυτό το περίεργο φούσκωμα στην καρδιά έκανε τα πάντα μου να μοιάζουν δύσκολα, τη γλώσσα να μουδιάζει να μη μπορώ να αρθρώσω καλά, η λογική έλεγε ότι πρέπει να είμαι κουλ γιατί δεν τρέχει τίποτα, είναι ακόμα το ίδιο αντιπαθητικός και δεν έχω καμία ντροπή να του μιλήσω όπως θα μιλούσα στον οποιονδήποτε γνωστό της Κλαίρης. Τον ρώτησα που μένουν και πότε φεύγουν, μου απάντησε ούτε άκουγα τι, το τακ τακ της καρδιάς ήταν πιο δυνατό εκ των έσω που είχα πάθει κόφωση, ούτε την απαίσια μουσική της Punda μπορούσα να ακούσω πια. Και μέχρι  να καταφέρω να σκεφτώ την επόμενη κουβέντα είχε φύγει. Έμεινα μόνη σύξυλη με το τάβλι ανοιχτό διάπλατα σαν το στόμα μου.

Όταν επιτέλους επέστρεψαν η Κλαίρη με την Άλκηστις, μου φάνηκε σαν αιώνας που περίμενα μόνη μου σε τόσο άβολη από όλες τις απόψεις θέση, ρώτησα σχεδόν εξαγριωμένη, «ΓΙΑΤΙ ΦΥΓΑΤΕ ΚΑΙ ΜΕ ΑΦΗΣΑΤΕ ΜΕ ΑΥΤΟΝ????». Η Κλαίρη δεν ήξερε να μου απαντήσει, ή δεν πρόλαβε. Η Άλκηστις που όπως σας είπα είναι διαβολίνα, μειδίασε και είπε «Ε…πιάσαμε κάποια vibes».  Περπατώντας προς το αυτοκίνητο ρώτησα αν έχει κοπέλα και αν θα τους βλέπαμε το βράδυ όπως είχε πει η Κλαίρη αφηρημένα στο Μιχάλη… Η καρδιά μου με είχε προδώσει, ξεκάθαρα.