#Panellinies Vol1: 10 πράγματα που είχα ξεχάσει

Ως τώρα ποτέ δεν έχω ταξιδέψει πίσω στις αναμνήσεις των Πανελληνίων της Γ’ Λυκείου, όχι επειδή μου είναι δυσάρεστο, κάθε άλλο! Αν και δεν ήμουν η καλύτερη μαθήτρια, κάθε άλλο παρά βασανιστική ήταν η τελευταία χρονιά στα μαθητικά θρανία, αντιθέτως, ίσως ήταν η πιο διασκεδαστική χρονιά στο σχολείο για εμένα. Όσο αγχωτικό είναι το διάβασμα, τόσο συναρπαστικό είναι να δίνεις το 100% του εαυτού σου για να πετύχεις την πρώτη επιλογή. Αν αναλογιστούμε ότι αυτό ήταν προ κρίσης, άρα όλες οι επιλογές μας φαίνονταν εκμεταλλεύσιμες και με προοπτική… (κορόιδα ήμασταν).

1. Οι αμπούλες που πίναμε όλοι σαν άλλο μαγικό φίλτρο του Πανοραμίξ. Αυτές οι μικρές γυάλινες φιάλες με την ακαθόριστη γεύση… που πιστεύαμε ότι μας κάνει πιο έξυπνους, ή πιο ξύπνιους. Δούλευαν άραγε ή ήταν πλασίμπο;

2. Τα Κυριακάτικα προσομοιωτικά διαγωνίσματα στο φροντιστήριο. Ήταν κυριολεκτικά «μικρές» πανελλήνιες, αλλά εγώ πήγαινα με τη διάθεση εκείνου που πάει να παίξει σε τηλεπαιχνίδι γνώσεων. Αντί για εκατομμυριούχος ήλπιζα για πτυχιούχος μια μέρα. Κανείς δεν φανταζόταν την αβάσταχτη ελαφρότητα του πτυχίου 12 χρόνια μετά!

3. Η μητέρα-πολυεργαλείο που έφτιαχνε με το ένα χέρι φραπέ και με το άλλο χέρι πορτοκαλάδα – και το δυνατό στομάχι μου που άντεχε όλα αυτά μαζί.

4. Τα πιο ύπουλα κιλά που πήραμε όλοι σχεδόν… Σταματήσαμε να πηγαίνουμε στο σχολείο για 2-3 βδομάδες για να διαβάσουμε και όταν επιστρέψαμε για το 1^ο  μάθημα τρομάξαμε να αναγνωρίσουμε ο ένας τον άλλον…

5. Την ημέρα που αποχαιρετιστήκαμε με το αγόρι μου– και θα τα λέγαμε σε περίπου ένα μήνα (!) όπου θα τελείωναν οι εξετάσεις, γιατί στο μεταξύ έπρεπε να διαβάσουμε και μέναμε στις δύο άκρες της Αθήνας. (άσχετα από το άδοξο τέλος αυτής της ιστορίας, η ψυχολογική υποστήριξη του, έστω και τηλεφωνική, ήταν σημαντική τότε)

6. Το ότι δεν είχα μαλώσει με το μπαμπά μου σχεδόν όλη τη χρονιά, πρώτη φορά στα χρονικά, επειδή έδινα πανελλήνιες και κρατιόταν ένας θεός ξέρει πως.

7.  Το τρέμουλο στο χέρι και την ταχυκαρδία όσο αναμέναμε τα θέματα κυρίως στο 1^ο μάθημα με τη σκέψη «ή τώρα ή ποτέ…». Έλεγα στον εαυτό μου συνέχεια ότι εκείνη η ημέρα θα καθορίσει τη ζωή μου (ευτυχώς όχι τελικά, μιας που από την πολλή αγωνία ξέχασα ένα ολόκληρο θέμα στο τέλος)

8. Τις θρησκευτικές εικόνες και διάφορα άλλα αξεσουάρ που κουβαλούσαν οι συμμαθητές μου για καλή τύχη και τέτοια… (????)

9. Την έκπληξή μου όταν πήγα στο φροντιστήριο να πω τι έγραψα και να δω τις σωστές απαντήσεις στο πιο μισητό μάθημα, τη Φυσική. Ο Φυσικός μου είχε υπολογίσει το βαθμό μου ακριβώς, χωρίς καμία παρέκκλιση από το τελικό αποτέλεσμα και όλοι έτριβαν τα μάτια τους γιατί ως τότε δεν είχα γράψει ούτε τα μισά, ποτέ, σε κανένα διαγώνισμα (θαύμα! Θαύμα!).

10. Την ημέρα που συμπλήρωσα το μηχανογραφικό κι έβαλα πρώτη επιλογή τη σχολή που πραγματικά ήθελα και που τελικά μπήκα με τα τσαρούχια… και στο μυαλό μου σφύριζαν ακόμα η φωνή της παιδοψυχολόγου από τη Β’ Δημοτικού, «Το παιδί σας δεν πρόκειται να καταφέρει να σπουδάσει»… και του ιδιοκτήτη του φροντιστηρίου, «για ΜΜΕ ξεχάστε το…».

Καλή επιτυχία σε όλους τους μαθητές για αύριο… Να θυμάστε ότι δεν θα πιστέψει κανείς σε εσάς, αν δεν πιστέψετε εσείς στον εαυτό σας. Κι ότι ακόμη κι αν δεν έχετε καταφέρει ποτέ να γράψετε πάνω από τη βάση στη Φυσική, κάποτε μια μαθήτρια το έκανε και μάλιστα με επιτυχία, για πρώτη φορά στις Πανελλήνιες, ποτέ πριν από αυτό!