Η Αφηγήτρια & Οι Δέκα Πληγές του Φαραώ vol2

Τέσσερις ώρες διήρκησε η καταδίωξη του Ρατατούη, όταν ο Κουταλιανός κατά τον κόσμο Χάρης, στρίμωξε επιτέλους τον ποντικό στην πόρτα έξω από την κουζίνα. Άρπαξε το δόρυ του, ήτοι το σκουπόξυλο, και ωσάν να ήθελε να σκοτώσει Τυραννόσαβρο  Ρεξ, του βρόντηξε μια δυνατή σκουποξυλιά στοχεύοντας στο Δόξα Πατρί.

Η πόρτα άνοιξε διάπλατα από τη σμπρωξιά, το σκουπόξυλο διαμελίστηκε σε χίλια κομμάτια και ο Ρατατούη αλόβητος, αλλά φανερά τρομοκρατημένος, βούτηξε μέσα στην κουζίνα αλλόφρων. Το χειρότερο μόλις είχε συμβεί. Ποντίκι στην κουζίνα σήμαινε ότι ο χειρότερος εφιάλτης ζωντάνευε ξανά μπροστά στα μάτια της αφηγήτριας. 

Για ένα ποντίκι η κουζίνα είναι ο παράδεισος του κρυφτούλι. Αμέτρητες κρυψώνες, αμέτρητες διαδρομές και συνάμα ό,τι πιο σιχαμένο για τους κατοίκους της μικρής έπαυλης, που είχαν βιώσει ξανά αυτό το δράμα προ διετίας. Ο Κουταλιανός-Χάρης έχασε την ψυχραιμία του. «Τελείωσαν όλα, χαθήκαμε», ψέλλισε και άρπαξε ένα δεύτερο σκουπόξυλο. Καθώς η υπομονή τους, αλλά και ο οπλισμός τους άρχισε να λιγοστεύει, η αφηγήτρια βρήκε τον Ρατατούη εγκλωβισμένο ανάμεσα σε δύο κατσαρόλες.

Έσκυψε και τον κοίταξε στα μάτια. Ήταν συμπαθητικός και ήθελε να του δώσει μια τελευταία ευκαιρία. «Μίκι, Ρατατούη, ή όπως διάολο σε λένε, βγες έξω από το σπίτι μας και θα σε αφήσουμε να ζήσεις». Εκείνος την κοίταζε κατάματα, να καταλάβει αν του έλεγε αλήθεια, όμως τα μάτια του Κουταλιανού πέταγαν σπίθες, ήταν πασιφανές ότι τίποτα δεν μπορούσε να τον γλιτώσει. 

Σε μια στιγμή ο Ραταούη χάθηκε από τα μάτια τους. Η αφηγήτρια ούτε πρόλαβε να καταλάβει πως αυτή η τρυφερή στιγμή είχε λήξει και η δράση είχε πάρει τη θέση της. «Πίσω σου είναι!», ούρλιαξε ο Κουταλιανός-Χάρης και η ψυχραιμία που με τόσο κόπο είχε βρει η αφηγήτρια εξανεμίστηκε. Πετάχτηκε στο ταβάνι ουρλιάζοντας «πίσωωωωω μουουου?????», το κυνηγητό ξεκίνησε και πάλι, ώσπου το δεύτερο σκουπόξυλο έσπασε πάνω στο άψυχο πλέον σώμα του Ρατατούη.

Η αφηγήτρια κατάκοπη άρχισε να μαζεύει το χάος της κουζίνας, απορροφημένη στις σκέψεις της… Ποτέ δεν είναι ευχάριστο να σκοτώνεις ένα ζώο, ακόμη κι αν αυτό είναι ποντίκι. Δυστυχώς για εκείνη, οι Πληγές του Φαραώ δεν είχαν σταματημό…

«Μια κατσαρίδα!», φώναξε οργισμένος ο Κουταλιανός. Ε, όχι, αυτό πήγαινε πολύ. Δεν υπήρχαν αποθέματα ψυχραιμίας, είχε έρθει η ώρα να αφεθεί σε απόλυτη υστερία. «ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ»