Eπιτέλους ξημέρωσε Δευτέρα κι οι πρώτες φουσκάλες στα πόδια έκαναν την εμφάνισή τους. Επισκεφθήκαμε το διαμέρισμα που έκλεισαν οι τζιτζιφιοόγγοι πριν από εμένα για μένα. Ένα μπουντρούμι με τα όλα του. Στην αρχή, στις φωτογραφίες δηλαδή, φαινότανε γλυκούλι. Όταν όμως άνοιγες τον καναπέ κρεβάτι, πίστευες πως αν τολμήσεις να ξαπλώσεις, τα πόδια σου θα βγαίνουν έξω από την πόρτα! Αν κάνεις ότι ανοίγεις το παράθυρο, πρέπει να περπατάς σκυφτός. Κι όταν κάνεις την ανάγκη σου, έρχεσαι μούρη με μούρη με την οδοντόβουρτσα «απέναντι». «ΜΕ ΤΙΠΟΤΑ!», φωνάζει η μητέρα και τους ξεχέζει.
Εκείνη την ημέρα γενικά η μητέρα ξύπνησε για να τσακωθεί. Πρώτα πήγε στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου, να τους βρίσει που η πόρτα του δωματίου δεν κλείδωνε. Φύσαγε ξεφύσαγε και τους αγριοκοίταζε και τελικά μας λένε «Ω! Μα δε διαβάσατε το γράμμα, που ήταν στο φάκελο μέσα στον άλλο φάκελο, μέσα στο safebox; Η πόρτα έχει τρυκ! Πρέπει να σηκώνετε το πόμολο, να σφίγγετε τα δόντια, να κάνετε δυο κύκλους γύρω από τον εαυτό σας, στην πορεία να χώνεται το κλειδί και αφού τα χέρια σας έχουν γίνει φτιόγγος, να κλειδώνετε! OH LALA! Μα τι πόρτες έχετε εσείς στην Ελλάδα;».
Για να επιστρέψουμε στο θέμα μας, τελικά πήραμε άλλο σπίτι, λίγο μεγαλόπρεπο, φοιτητικό, θα έλεγα όπως το είχα ονειρευτεί. Αν εξαιρέσουμε ότι το καζανάκι έτρεχε, οι πρήζες κρεμόντουσαν από τους τοίχους, η βρύση έκανε ένα περίεργο σφύριγμα, κι η ταπετσαρία ήταν σχισμένη από δέκα μεριές. Κάναμε το ετά ντε λιέ (σημειώνοντας όλα αυτά που λείπανε, αν και θα ήταν προτιμότερο να σημειώσουμε αυτά που ΔΕΝ λείπουνε και ΔΕΝ είναι χαλασμένα ή κακοποιημένα από τον προηγούμενο νοικιάρη). Και πως λέγανε τον προηγούμενο νοικιάρη; ΖUMALACA. Αυτά είναι…
Αφού βρήκαμε σπίτι, τώρα πρέπει να ανοίξω λογαριασμό στην τράπεζα. Στην αρχή μας υποδέχονται πέντε ρομπότ. Άνθρωπος ούτε για δείγμα. Ύστερα μας ανέλαβε η Διευθύντρια, πιστεύοντας ότι είμαστε Ιταλίδες με καταγωγή από την Τουλούζ κι άρα έπρεπε να μας εξυπηρετήσει. Μετά της ξεφουρνίσαμε ότι είμαστε Ελληνίδες και τότε είπε με σιγουριά, ότι δεν θα υπάρξει πρόβλημα με την ισοτιμία του νομίσματος και να μην ανησυχούμε. Ισοτιμία; Μπραρδόν μαντάμ, είσαι Διευθύντρια Τράπεζας και δεν ξέρεις ότι στην Ελλάδα έχουμε ΕΥΡΩ; Δεν ξέρω για πόσο ακόμα, πάντως τώρα το έχουμε και μάλιστα δεν είναι δικό μας, είναι δανεικό.
Τέλος πάντων, κατάκοπες πέφτουμε πάνω στις κρέπες και τις τάρτες, πίνουμε και μια γαβάθα cidre (μηλόκρασο), γινόμαστε κουρούμπλα, παίρνουμε τα πόδια με τις φουσκάλες κι επιστρέφουμε στο ξενοδοχείο. Επιτέλους, την επόμενη ημέρα, ημέρα Τρίτη, θα κάναμε κάτι πιο ευχάριστο. Ψώνια στο ΙΚΕΑ…
Που να’ ξερα…
No comments:
Post a Comment
Any comments?